కవిత--12 తెలిమంచు

30-06-2015
తెలిమంచు కురిసేటి ఉషోదయవేళ,
వెలుగు రెక్కలు విప్పుకుని సవిత తమోపహరణం చేసేటివేళ
హిమం కరిగి నీరయ్యేటివేళ
తిమిరాన్ని సమయించి  బాలభానుడు ఉదయించేటివేళ
విరిసిన కమలం సంతసించేటివేళ
తొలినాటి తలపునే తలచుకున్నాను
మలినాటి వలపునే వినిపించినాను
యెదలోని మధురిమను మరి చేర్చినాను
ఇన్నాళ్ళ నా తపము ఫలియించెనదిగో

కొమ్మ కొమ్మకీ కబురే చేశా
కోయిలమ్మనీ కలిసే వచ్చా
రామ చిలుకనీ పిలిచే అడిగా,,నెలరాజు యేడనీ
విహాయసంలో విహంగమై కొండలు కోనలు అన్నీ దాటా
వాగులు వంకలు అన్నీ చూసా దిక్కులన్నిటిలో దివిటీలేసా
నీ జాడ తెలియక ఉసురుసురన్నా

నీ ఇంటి ముంగిట రంగవల్లినై కొలువు తీరుతా
నీ దేవుడింట దీపాన్నై వెలుగొందుతాను
నీ కనులకు స్వప్నాన్నై కదలాడతాను
నీ మాట పూబాట అని నమ్ముతాను

డా. జి. శ్యామల----